*Specjaliści neurolodzy przeanalizowali sylwetki bohaterów opowiadania. Wnioski ich badań były zaskakujące. Okazało się, że Puchatek wraz z przyjaciółmi cierpią na różne zaburzenia - od nadpobudliwości poprzez depresje i zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne .
1. Azira - Zawsze ma ochotę na „małe co nieco”
Kubuś (Azira) - "Niezdarny niedźwiadek będący sztandarowym przykładem współistnienia różnych zaburzeń. Najbardziej uderzającym ze wszystkich jest ADHD, podtypu nieuważnego.
Badaczy zastanowiło, jak narwany w swoich działaniach jest Kubuś skoro w celu dobrania się do miodu przebrał się za chmurę burzową. Doszli jednak do wniosku, że tego typu działania wynikają raczej z błędów poznawczych pogłębionych dodatkowo obsesją na punkcie miodu ( przyp.: Azirka na punkcie chleba, mam nadzieję, że nie doczekam przebieranek ;-) ) . (...)
Uporczywe powtarzanie tych samych czynności podwyższają prawdopodobieństwo występowania u niego zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych (OCD). Badacze zaczęli się też zastanawiać, czy jednoczesne ADHD i OCD nie są wstępem do syndromu Tourette’a. (ciekawe!) Choć autor książek jasno stwierdza, że Kubuś jest misiem o „bardzo małym rozumku” to badaczom nie udało się stwierdzić, czy cierpi on na mikrocefalię, ponieważ nie wiadomo, czy występuje ona u niedźwiedzi brunatnych. (przyp.: czy występuje u rottweilerów?) Już na samym początku opowiadań Puchatek ciągnięty jest po schodach i raz za razem jego głowa obija się o kolejne stopnie. Czy późniejsze zmagania Kubusia z rzeczywistością mogą być rezultatem czegoś, co roboczo nazwać można Syndromem Wstrząśniętego Niedźwiedzia? Jedno jest pewne: Puchatek wymaga opieki. Farmakologicznej. Już niewielkie dawki stymulantów (np. metylofenidatu) uczyniłyby go sprawniejszym i bardziej ruchliwym i kto wie, może zacząłby pisać wiersze. ;-)"
– Powiedz, Puchatku – rzekł wreszcie Prosiaczek – co ty mówisz, jak się budzisz z samego rana?
– Mówię: „Co też dziś będzie na śniadanie?” – odpowiedział Puchatek. – A co ty mówisz, Prosiaczku?
– Ja mówię: „Ciekaw jestem, co się dzisiaj wydarzy ciekawego”.
Puchatek skinął łebkiem w zamyśleniu.
– To na jedno wychodzi – powiedział.
2. Saba - smutas z opadającym ogonkiem
Osiołek Kłapouchy (Saba) - tak na nią pieszczotliwie wołamy. Od pierwszego dnia zobaczyliśmy uderzające podobieństwo. Choć ma momenty radości, uczuciowej wylewności, to i tak przypomina Klapouchego.
Osiołek cierpi na Dystymię (rodzaj depresji przewlekłej o podłożu nerwicowym), "nie ma wystarczających dowodów, które pozwoliłyby ocenić czy ciągły pesymizm, depresja i brak energii życiowej zostały przez niego odziedziczone, czy są wynikiem jakichś przeżyć. Na pewno mógłby zażyć jakieś leki antydepresyjne (a przy okazji skorzystać z terapii) - (przyp.: Saba korzysta ;-) ) . Uczeni podejrzewają, że dzięki fluoksetyna pomogłaby mu zapomnieć o odpadającym ogonie. "
Myślę, że badacze mogli pominąć istotną kwestię czyli ból. Nie można wykluczyć, że wiecznie smutny Kłapouchy nie cierpiał z powodu bólu i opadającego ogona, a może nawet miał spondylozę tak jak Saba. ;-)
– A ty jak się masz? – spytał Puchatek.
– Nie bardzo się mam – odpowiedział Kłapouchy. – Już nie pamiętam czasów, żebym jakoś się miał.
3. Tara - bojąca się żyć
Prosiaczek (Tara) - "Jest bardzo tchórzliwy i boi się wszystkiego, czego nie zna. Panicznie lęka się słoni, choć nigdy żadnego nie widział, bo myśli, że słonie to dzikie i krwiożercze zwierzęta." (przyp.:Tara boi się nawet własnego cienia, choć dwuletnia terapia przynosi efekty ;-) ) " Zakompleksiony, strachliwy, nieśmiały, zlękniony Prosiaczek. W oczy rzuca się zespół lęku uogólnionego. Gdyby był "odpowiednio wcześnie zdiagnozowany i potraktowany paroksetyną, mógłby zostać wyleczony z całej emocjonalnej traumy, spowodowanej nieudanymi próbami złapania Słonia. "
(Kto wie co by było z Tarą, gdyby odpowiednio wcześnie została zdiagnozowana i leczona... może nie doznałaby tylu traum wynikających z irracjonalnego strachu).
– Prosiaczku, nie masz ani krzty odwagi!
– Niełatwo jest być odważnym – odparł Prosiaczek, lekko pociągając noskiem – kiedy jest się tylko Bardzo Małym Zwierzątkiem.
4. Kierowniczka - szalony ryzykant
Tygrysek (Kierowniczka) - "jest postacią towarzyską i serdeczną – w tym nie ma nic złego, natomiast jego tendencja do podejmowania ryzyka jest niepokojąca. Pierwszy z brzegu przykład: gdy Tygrysek przybywa do Stumilowego Lasu od razu zaczyna próbować jakichś nieznanych mu substancji. W ogóle nietrudno namówić go do spróbowania czegoś; w tym przypadku jest to miód, żołędzie i zielsko. Nie potrafi przewidzieć konsekwencji swoich czynów, a im bardziej go poznajemy, tym większym natrętem wydaje się być (nie mówiąc o tym, ze wciąga Maleństwo w różne niebezpieczne sytuacje). "
"Badacze nie potrafili polecić Tygryskowi skutecznego leku: jedni wskazywali na użycie stymulantów (nadpobudliwość), inni – klonidyny, a jeszcze inni sugerowali użycie obu. Ostatecznie nie wybrano żadnej opcji, ponieważ w literaturze fachowej nie ma wzmianki o leczeniu tego typu zachowań u tygrysów. "
"Zdaje się, że bym zawstydził drzewo, gdybym przebryknął je jednym susem, więc zrobię to trzema."
Oczywiście, to tylko podobieństwa. Ale jakże uderzające. ;-)
Czy łatwo żyć z takimi psami? Z pewnością jest to wyzwanie. Wymaga cierpliwości, zrozumienia indywidualnych potrzeb, a i odrobina miłości też bywa pomocna.
– Kubusiu, jak się pisze MIŁOŚĆ?
– Prosiaczku, MIŁOŚĆ się nie pisze, MIŁOŚĆ się czuje.
Cytowany tekst : http://uwielbiamwiedze.pl/zaburzenia-psychiczne-w-stumilowym-lesie
Cytaty z książki: https://pl.wikiquote.org/wiki/Kubu%C5%9B_Puchatek
Książka: https://www.empik.com/kubus-puchatek-milne-alan-alexander,p1049656001,ksiazka-p
http://www.cmaj.ca/content/cmaj/163/12/1557.full.pdf